20 Ağustos 2010 Cuma

Ayçiçeği...

Çocukken ;ailece hatta sülalece her hafta sonu denize gitmek için yollara dökülürdük.O sıcağa,o yola,o otobüs beklemelere aldırmadan istisnasız her pazar.Ne zevkti ama!Hiç aklımdan çıkmaz o anlar.En çok da yolda giderken gördüğüm ayçiçek tarlalarının kurdurduğu hayali hatırlıyorum.Gidiş yolunda yüzleri bana dönük olur,dönüş yolunda arkalarını dönmüşlerdir ya!Önceleri bana küstüler diye düşünüyordum:)Sonra öğrendim ki güneşe dönüyorlarmış!Ve hep istedim,o güneşe dönüşü an be an izleyebilsem keşke.Çocuk aklıma sığdıramadığım birşeydi...
Çocuklarımız da bizim ayçiçeklerimiz mi?Böyle yavaş,böyle hızlı,böyle zor,böyle mucizevi mi büyüyorlar?
Irmağın ilk kez bugün daha önce hiç hissetmediğim kadar büyüdüğünü hissettim,gördüm.Bebek değil artık.
Anne parka gitmicez galiba?
Anne terledim,duş alıcam:)
Ada(oyuncak bebeği)acıkmıştır,çorba ısındı mı?
Okula gidicem ama;elini tutmucam:)

3 yorum:

nehirineylemleri dedi ki...

Öyle seviyoruz ki ne kadar büyüseler de bebeğimiz olacaklar hep. Büyümelerini izleyebilmek çok güzel ..

Başak dedi ki...

Ayçiçeği benim en sevdiğim bitkidir biliyor musun:)Irmak ne kadar büyümüş,dillenmiş maşallah

Sen Gelince dedi ki...

Ben de sık sık soruyorum aynı soruyu kendime:) Irmak gerçekten çok büyümüş ama:)