Irmağın iki yaşına üç ay kala artık bırakmamız gerektiğine karar verdim.Zira ;gündüz her aklına geldikçe emmek istemesi,gece saat başı uyanması,tam anlamıyla istediğim uyku düzeninin oturmamış olması,bana olan bağımlılığının gün be gün artması ,yeterince anne sütü almış olması bu kararı vermemi zorunlu kılan nedenler.İkimiz için de zor olacağını iyi biliyordum.Hazırdım....Ama bu kadarına değil.
Bu kadar yıpratıcı bir sürecin bizi beklediğini tahmin etmemişim.
Neden artık emzirmediğimi ona defalarca anlattım,konuştum;ama o şu ana kadar her istediğinde verilen bu kadar sevdiği bir şeyden neden ayrılması gerektiğini anlayamadı.Kabullenemedi.İnatlaştı,sinirlendi.Başka bir çocuk oldu.Uzun uzun krizler yaşadık.Emirler yağdırdı.Aç,kapaatttttttt,in,çııkkkkkkk,kalk,oturrrrrrrrrr vs...Oyun üretme konusundaki bütün marifetlerimizi ortaya döktük,sınırları zorladık.İlk bir haftamız epey zorlu geçti.Ama artık onun tercihine bırakamazdım,söylemiştim bir kere emziremeyeceğimi ona.Tekrar vermem demek her şeyin
en başa dönmesi ,kafasının karışması demekti ki bu isteyebileceğim en son şeydi.Geceleri yanında beni görmezse daha iyi olabileceğini düşünerek anneannesinde kalmasına karar verdim.Ve ilk kez üç gece ayrı yattık kızımla.Niye şu çocuktan ayrı yaptığım her şey boğazıma bir düğüm,içimin en ortasına da bir vicdan azabı yerleştiriyor ki?Bulmuşsun fırsatı ,kapa gözünü mışıl mışıl uyusana be kadın!Yoookkk öyle olmadı pek.Sabaha kadar kaç kere uyandım,acaba uyudu mu diye kendime kaç kere sordum,elim telefona gitmesin diye iç sesimi kaç kere bastırdım bilmiyorum.Acıyı seviyorum ben:)
Sırada odasında uyumaya alıştırma ve tuvalet eğitimi var.Ama önce anneye bir mola!
